ز بال نارسا بر خویش پیچیده است پروازم

لب خاموش دایم در قفس دارد چو آوازم

چو تمثالم نهان از دیده های اعتبار اما

همان آیینهٔ بی اعتباربهاست غمازم

نفس گر می کشم قانون حالم می خورد بر هم

چو ساز خامشی با هیچ آهنگی نمی سازم

خیالی می کشد مخمل کدامین راه و کو منزل

سوار حیرتم در عرصهٔ آیینه می تازم

درین گلشن که سامان من و ما باختن دارد

چو گل سرمایه ای دیگر ندارم رنگ می بازم

ز شمع کشته داغی هم اگر یابی غنیمت دان

نگاه حیرت انجامم تماشا داشت آغازم

ندارد ذرهٔ موهوم بی خورشید رسوایی

تو کردی جلوه و افتاد بر رو تختهٔ رازم

شدم خاک و فرو ننشست توفان غبار من

هنوز از پردهٔ ساز عدم می جوشد آوازم

ز درد سعی ناپیدای تصویرم چه می پرسی

سرا پا رنگم اما سخت بیرنگ است پروازم

بنازم خرمی های بهارستان غفلت را

شکستن فتنه توفانست و من بر رنگ می نازم

به رنگ چشم مشتاقان ز حیرت بر نمی آیم

همان یک عقده دارم تا قیامت گر کنی بازم

ند انم عذر این غفلت چه خواهم خواستن بیدل

که حسنش خصم تمثالست و من آیینه پردازم